De springplank werd een duikplank

ONA-Wippolder 1-4

Na de winst tegen SPARTA in de Rijnmond cup dinsdagavond (5-2) was de rust in de ONA selectie weer een beetje hersteld. Vandaag moest de volgende stap in de strijd om de bovenste vier plaatsen gezet worden. Directe concurrent Wippolder kwam op bezoek. Winst zou veel duidelijk maken. Gemakkelijk zou het niet worden , maar de moeilijke uitwedstrijd hadden we gewonnen. En ONA is thuis sterk . Dus waarom niet?

Degenen die bij de wedstrijd aanwezig  geweest zijn kunnen vertellen waarom  het niet werd.

 Ik moest het doen met het verslag van Gouwestad radio. Jurgen Veldman had studiodienst , dus Gerrit Schinkel gaf een goed verlag van het drama. Vriend Martin v d H vulde hem waar nodig aan.

Duidelijk werd Wippolder wist wat er op het spel stond en  het speelde er naar. ONA wist het ook  wel, maar dacht rustig beginnen. Het komt vanzelf wel.

Nu het kwam ook vanzelf. Na een kwartier was het al 2-0 voor Wippolder .Wippolder speelde direct en doelgericht  en benutte de snelle mensen. Als je keeper Erik de uitblinker is, is dat fijn voor de keeper maar de oorzaak ligt ergens anders. Verdedigen op afstand, een oude ONA gewoonte, gaf de tegenstander ruimte om uit te halen. Kregen wij  de bal, dan moest er veel mee gelopen worden en direct spelen was er niet bij. ONA kwam de eerste dertig minuten nauwelijks voor de goal van de tegenstander. Meer ellende kon haast niet uitblijven en ja hoor voor rust viel de derde tegengoal ( op het middenveld werd de bal weer eens verspeeld ) 0-3 in een thuiswedstrijd. Je gelooft het niet.

Over en sluiten zeiden de verslaggever en Martin. Ik onnozele thuiszitter, had al meer wonderen meegemaakt .En toen Revo J vlak voor rust 1-3 maakte dacht ik. Nu de hoge hoed van Theo nog en wie weet.

Er rolden  drie wisselspelers uit de hoed. Rogilio, Jeffry en Mark kwamen en aanvoerde Syl, Robin en Jaoud el J gingen.

De eerste twintig minuten na rust leek het even resultaat te hebben. Tot tweemaal toe was de aansluitingstreffer nabij . Maar het lukte niet en het optisch overwicht ebde weg. De slordigheid bleef. Wippolder ging weer aanvallen. Erik moest weer een paar keer handelend optreden en koos, mede door geen duidelijke onderlinge communicatie, vaak voor de verre uittrap.

Er moest verdedigend weer te vaak gecorrigeerd worden en een  te stevige correctie kostte Revo de rode kaart. Tien tegen elf. Bij ONA heb ik daar grote prestaties mee zien ontstaan. Deze keer niet.  De druk werd groter en tot overmaat van ramp kreeg ONA nog een penalty tegen. En het werd. 4-1. De eindstand.

Een dik verdiende nederlaag. De sprong naar het hoge bracht een duik in het diepe.

Gewoon maar weer naar de volgende wedstrijd kijken. We moeten maar een keer beseffen, dat we alleen resultaat kunnen boeken, als we van de eerste tot de laatste minuut in een wedstrijd scherp zijn. Lopen met de hond is leuk. Lopen met de bal is meestal onverstandig. De bal loopt sneller dan de snelste spits. Dat maakt samenspelen zo effectief vaak. We gaan het zien.