ONA 1 – Haastrecht 1: 1-3. Van hoogtepunt naar diepte punt in koud vijf dagen.

Hetzelfde als vorig jaar mocht ons niet overkomen zei de trainer. Als we geconcentreerd spelen zou het wel goed komen. Maar voetbal blijft voetbal en dat hebben we geweten zondag.

Na de schitterende partij dinsdag tegen JB (de beste in de laatste twee jaar) mocht je wat van de ploeg verwachten. Maar de kreukels in de ploeg waren toegenomen, na de schoppartij van Bodegraven. Geen Pascal, geen Mark, geen Damian, geen Kevin, geen Richard, geen Zaccharia, een afgehaakte Milo en opgelapte Mike (70 %) en een wat moeizaam bewegende Jaouad.

Maurits gelukkig weer aangehaakt. Met hem, Soufian en Youssef leek er wel een stevig middenveld te staan.

In het begin van de wedstrijd ging het niet echt slecht. Het plan van vastzetten van de tegenpartij werd wel niet consequent uitgevoerd. Ondanks dat kregen we wat goede kansen, maar Haastrecht heeft een goede keeper. We gaven wat veel ruimte weg en Haastrecht groeide in de wedstrijd. Helaas raakte Soufian bij het nemen van een vrije trap ernstig geblesseerd aan zijn niet ingetapete, dus goede, enkel. Hij werd van het veld geholpen. (De scheids dacht eerst dat hij dat zelf wel kon.) Er ontstond direct een forse zwelling, hij had veel pijn en collabeerde en paar keer. Besloten werd de ambulance dienst te bellen. Soufian werd bekeken. De medewerkers dachten dat het wel mee zou vallen en adviseerden een gang naar de HAP. Hij was in hun ogen wel weer zo stabiel dat hij met een personenauto vervoerd kon worden. Zij moesten beschikbaar blijven voor rampen en het brengen zou teveel tijd kosten. Vooral de administratieve handelingen waren, in ons moderne zorgkwaliteitseisen paradijs te tijdrovend. Jan Tol deed toen het vervoer maar en Eric H hielp op de bank (dank). Souf is overigens na een lange periode van wachten in het ziekenhuis, weer thuis en gaat morgen via zijn huisarts verder proberen de diagnose duidelijk te krijgen. Op het eerste gezicht lijkt een bandletsel waarschijnlijker dan een breuk.

Van de wedstrijd heb ik tot de rust gelukkig weinig meegekregen. Vriend en vijand waren het er over eens dat het een wonder was dat dat ONA bij de rust niet dik achterstond. De malaise was groot en daar kon het inbrengen van ”De oude Christiaan” helaas geen verbetering in brengen. Maar het was nog gelijk.

In de rust was een donderspeech van Theo nodig, maar helaas bleef de meestal goede tweede helft van ONA afwezig. We speelden naar de kantine toe maar ook dat hielp niet. Even werd er vol op de aanval gespeeld, maar zonder zichtbaar effect. Haastrecht was en bleef beter spelen. Het stond na een kwartier nog gelijk en ONA ging een handje helpen. Een diepe bal en Erik stormden uit zijn goal, dacht toen: “een verdediger gaat de bal onderscheppen” en remde af. Dat gebeurde niet: 0-1. Na 20 minuten dacht een verdediger slim de bal weg te werken, hij vergiste zich in de kleur van het shirt en de voeten van een tegenstander en het was 0-2. We hadden nog 25 minuten en we veroverden zowaar weer eens een bal. Youssef kreeg hem, rommelde zich door de verdediging (ongeveer de enige goede actie vandaag van de uitblinker van dinsdag): 1-2. De ploeg veerde even op. Theo wisselde Mike, geblesseerd en geen schim van de speler van anders, door Soufian K en liet achter één op één spelen. Ondanks alle zwoegen van aanvoerde Sylvester (was de enige die zijn normale niveau haalde) wist ook de viermansvoorhoede geen potten te breken. Na het zoveelste slordig balverlies lag de weg naar ons doel open en het was 1-3. ONA had geen verder verweer meer en het eindsignaal was een verlossing voor de ploeg.

Een verdiende zege van Haastrecht, dat langzaam wakker geworden is en als het zo blijft spelen meer punten gaat pakken. ONA weet nu dat hoogte- en diepte punten in de sport soms dicht bij elkaar liggen. We staan nog gedeeld bovenaan. Het is even slikken. We hebben elkaar in de komende wedstrijden keihard nodig. Het is even niet anders. Maar dit team herpakt zich weer. Dat weet ik zeker. We gaan wedstrijd voor wedstrijd verder met een periodetitel als zekerheidje in de achterzak. Dat is, bij alle blessure ellende van nu, toch wel lekker.

JANO