OUDE LIEFDE ROEST NIET
Een gesprek met Arie van den Berg (geb. 24-08-1927). Arie is 11 maanden na het maken van dit verhaal op 29 februari 2016 overleden.
In 2014 ontving het bestuur van ONA een brief van oud eerste elftalspeler Arie van den Berg met als kop boven aan de brief “ONA HERINNERINGEN”.
Arie blikte terug op het feit dat hij ruim 60 jaar geleden in 1953 zijn overschrijfpapieren van voetbalvereniging Bergambacht bij dhr. Roodbol van ONA had ingeleverd. Arie speelde daarna ruim 13 jaar in het eerste elftal van ONA en maakte de jaren vóór en na het betaalde voetbal van ONA mee.
In het eerste elftal van ONA speelden in die tijd ook nog Arie Evengroen en Adrie Evengroen. Dat was dan ook de reden dat hij bij ONA meestal “de Bergambachter” werd genoemd.
De brief van Arie, met daarin zijn herinneringen aan ONA én de vragen die hij had over een aantal oud leden, was aanleiding om een afspraak met hem te maken en bij hem thuis te praten over zijn tijd bij ONA. Doel van het bezoek aan Arie is, om uit de mond van inmiddels op leeftijd gekomen oud ONA-spelers of actieve oud ONA leden, verhalen uit het verleden van ONA op te tekenen.
Arie is de eerste oud ONA-man waar we op bezoek zijn.
Op 9 april 2015 zijn Hilda van Welzen (actieve huisfotograaf van ONA), Arie de Wit (oud ONA-bestuurder in diverse functies, erelid van ONA en tevens het wandelend archief van de club) en Henny van Driel (oud ONA-voorzitter en actief in het archief van ONA) bij Arie en zijn zoon Gert in Capelle aan den IJssel op bezoek geweest.
De nog krasse 87-jarige Arie van den Berg woont samen met zijn zoon Gert in een fraai appartement langs de Hollandse IJssel en kijkt uit op de Algera brug. Gert verzorgt daar zijn 87-jarige vader.
Arie van den Berg groeide op in Bergambacht, trouwde in 1954 en kreeg daar toen een flat. Daarvandaan ging hij met de bus naar zijn werk en naar ONA. Als hij moest trainen ging hij altijd naar Hans Melkert om daar zijn brood op te eten en ging daarna via het pontje in de Turfsingel naar het ONA-veld. De pont is er niet meer. Op die plek ligt nu sinds 1972 de Guldenbrug. De brug dankt zijn naam aan het symbolische bedrag van één gulden, verhoogd met veertien cent B.T.W., waarvoor de bouw door de Verenigde Bedrijven Nederhorst werd aangenomen ter gelegenheid van het eeuwfeest van het bedrijf uit Gouda.
In 1956 is Arie in Gouda gaan wonen en werd bedrijfsleider bij de Nutsspaarbank in de Emmastraat. Naast de bank was toen nog apotheek Grendel gevestigd.
Op het ONA-veld stond in die tijd nog de oude tribune met daarin allemaal klapraampjes van waaruit je zo op de Emmastraat kon kijken. Je keek dan zo op de Nutsspaarbank.
Arie heeft elf jaar boven de Nutsspaarbank gewoond. De bank en de apotheek zijn daar nu niet meer. Er is nu een praktijk van een dierenarts gevestigd. Arie is daar enkele jaren geleden met zijn zoon Gert nog een keer geweest en vond dat het in de Korte Akkeren rondom het ONA-veld wel erg vol stond met auto’s. Wat een verschil met de tijd dat hij daar voetbalde!
Arie is na zijn ONA-tijd nog korte tijd voorzitter van voetbalvereniging Bergambacht geweest. Hij geeft in ons gesprek aan dat hij niet lang voorzitter is geweest. Hij wilde daarvan af. Hij voetbalde liever. Soms moest hij dan met het 4e elftal mee naar Groeneweg, maar hij ging liever bij Feyenoord kijken. Feyenoord is zijn kluppie.
Arie de Wit brengt het gesprek op de ruim 1200 leden die ONA in de jaren rondom het betaalde voetbal had. Arie van den Berg haakt daar gelijk op in door te melden dat er dan ook ruim 6000 mensen langs de lijn stonden te kijken.
Vanuit Bergambacht, Ammerstol en Stolwijk kwamen mensen naar ONA kijken. In die tijd waren er nog jute gordijnen langs het veld aan de kant van de Walvisstraat. Een half uur vóór de wedstrijd werden die dichtgetrokken, zodat zwartkijkers vanaf de Walvisstraat niets van de wedstrijd zagen. Er stonden toen ook nog staantribunes achter de doelen.
Het tweede veld was een blubberboel volgens Arie. Hij had altijd “natte poten” op dat veld. Als het trainingsveld te slecht werd, trainden ze in die tijd ook nog weleens op het toenmalige trainingsveld van Donk, maar dat was volgens Arie net zo slecht.
Arie vertelt over de tijd dat hij vanuit Bergambacht overkwam naar ONA. Er was daarover heel wat te doen in Bergambacht. Ze waren er goed ziek van en keken hem door die overstap naar ONA niet meer aan. Later is dat wel weer goed gekomen. Hij wilde echter hogerop voetballen en kwam zo bij ONA terecht in een periode dat ONA nog geen betaald voetbal speelde. Hij zag daar bij ONA ooit Thomas van Willigen als midvoor voetballen. Arie was ook midvoor.
Hij is bij ONA in het tweede elftal begonnen, kwam in het eerste elftal en is daar in de ruim 13 jaar dat hij bij ONA voetbalde nooit meer uit weggeweest. Eén keer is hij reserve geweest van het tweede elftal in een wedstrijd bij HBS. Zijn zoon Gert vult hem aan en zegt dat zijn vader daar toen goed de pest over in had. Op de vraag of hij voor straf was teruggezet naar het tweede zegt Arie dat dit waarschijnlijk toch was omdat hij wat minder werd met voetballen.
Arie vertelde dat hij van de dokter eigenlijk niet mocht voetballen omdat hij pleuritis had gehad, maar het niet kon laten om te gaan voetballen. Pleuritis is een ontsteking van het longvlies of borstvlies en kan een vervelende pijn veroorzaken bij het ademhalen. Arie had het opgelopen bij een toneelgezelschap waarin iemand zat die dat had. Omdat voetbal zijn lust en zijn leven was, ging hij ondanks het doktersadvies toch voetballen. Hij heeft nadat hij die ziekte had opgelopen nog een jaar op bed gelegen. Hij zegt dat ze het bij longfoto’s nu nog steeds zien omdat er een litteken zit.
Op de vraag van Hilda of het hem ooit heeft tegengehouden om toch te gaan voetballen, antwoordt Arie dat hij toch wilde voetballen. Hij zegt dat als hij bij ONA had gevoetbald en s’ avonds thuiskwam, hij dan gelijk naar bed ging. “Dan was ik kapot” zegt hij. Trainingen sloeg hij nooit over.
Arie zegt op zijn zevende te zijn begonnen met voetbal. En altijd bij Bergambacht. Mooie herinneringen heeft hij aan de jeugd daar. Bij de keeper hing toen nog een extra lat in het doel onder de bovenlat. Tegenwoordig is dat niet meer. Volgens Arie de Wit is die extra doellat ergens in de jaren zeventig weggehaald en ging de jeugd met de bal over van een drietje naar een viertje (senioren spelen met een vijfje) Henny zegt thuis nog een leren bal met een veter te hebben, die hij ooit kreeg bij een verjaardag. Arie van den Berg kan zich die ballen “met zo’n rot veter” nog goed herinneren omdat hij s’ avonds na de wedstrijd gewoon een litteken op zijn hoofd had staan van het koppen. Die bal moet ergens in de jaren zeventig er uit zijn gegaan.
Hij begint gelijk over de leren voetbalschoenen die ze toen droegen en merkt op dat het toch wel een verschil is met voetbalschoenen die de voetballers nu dragen. Ze lopen nu bijna allemaal op verschillende kleuren voetbalschoenen.
Arie heeft in 1956 met ONA in een bekerwedstrijd tegen Feyenoord gespeeld in het Feyenoord stadion. Met veel bussen gingen de ONA-supporters toen mee naar het stadion. Hij herinnert zich nog dat Coen Moulijn meespeelde. ONA verloor met 7-2.
Ze kregen toen allemaal van ONA nieuwe shirts en speelden voor het eerst met een rugnummer. Die shirts kregen ze van Adriaan Nobel, die veel voor ONA deed. Bij de uitwedstrijden van ONA gingen er trouwens altijd veel supporters mee met bussen van de VAGU uit Schoonhoven. Bij een uitwedstrijd tegen DHC telde Arie de Wit ooit 23 bussen in de buurt van het ONA-veld. Ze stonden in de Herenstraat, de Walvisstraat en in een gedeelte van de Prins Hendrikstraat. Enkele wedstrijden later behaalde ONA in 1955, in de thuiswedstrijd tegen Wassenaar het kampioenschap.
De wedstrijd werd met 6-0 gewonnen en ONA promoveerde daarmee naar de eerste klas. Deze wedstrijd is op een 8 mm film opgenomen en moet nog een keer op DVD worden gezet.
Arie heeft een geweldige tijd bij ONA gehad en kon goed met iedereen opschieten. Hij vindt dat de tijd nu wel erg hard gaat en zegt: “het leven is niks het is zo voorbij“. Zoon Gert voegt aan die woorden van Arie toe, dat zijn vader ongeveer tien jaar geleden omleidingen om het hart heeft gekregen, drie jaar geleden hartritmestoornissen had en vier dagen in coma heeft gelegen. Maar hij is er nog steeds en plukt de dag. Arie voegt daaraantoe: “Zeven en tachtig, het is toch niet niks”.
Hij constateert dat het een goede les voor jonge sportende mensen moet zijn om nu te genieten, zodat ze later op iets leuks kunnen terugkijken.
Arie vindt het jammer dat het nu zo slecht gaat met het eerste elftal van ONA en zegt dat je eerst zeven magere jaren moet hebben om daarna zeven vette jaren te krijgen.
Als hij hoort dat er weer veel aanwas van jeugd is, zegt hij dat daar toch ooit weer een kampioenselftal uit moet kunnen komen. En voegt daaraantoe: “Als ze maar bij ONA blijven spelen”.
Nadat nog gesproken wordt over een aantal passages uit de brief van Arie van den Berg blijkt dat Arie de Wit vroeger een fan was van “de Bergambachter”. Hij had dit in de auto onderweg naar Capelle al aan Hilda en Henny aangegeven. En je kunt erop wachten natuurlijk, want Arie van den Berg reageerde gelijk heel adrem door aan Arie te vragen ”zit je me nou te paaien?” Dit wordt met klem ontkend, waarna het gesprek wordt vervolgd met het opsommen van namen van oud ONA leden die, in de Mosstraat (een echte ONA-straat volgens Arie de Wit) hebben gewoond.
Te weten: "Evengroen, Reichhart, de Moree, v.d. Speld en v.d. Steen." Veel herinneringen komen bij hem boven bij de namen van die mensen. Het gesprek loopt naar het eind. Arie van den Berg had in zijn brief in 2014 aangegeven dat hij een aantal namen van vroeger niet meer wist, of hem waren ontschoten. In ons gesprek zijn ondertussen, mede door inbreng van Arie de Wit, al heel veel namen van oud ONA-spelers, bestuurders, leden en supporters (o.a. postbode Corry Vooys uit de Woudstraat) voorbijgekomen. Onze “Bergambachter” geniet daar zichtbaar van.
Hij merkt op dat veel ONA mensen die hij kende overleden zijn, zegt dat hij geluk heeft gehad en is blij met de goede verzorging van zijn zoon Gert.
We doen de suggestie om, als dat lukt, eens op een zaterdag te komen kijken bij de trainingen van de 4- en 5-jarigen van het kaboutervoetbal. Dan kan hij als oud ONA voetballer een keer kennis maken met de allerjongsten. Gert geeft echter aan dat pa een man van de dag is en dat je nooit weet of, en wanneer, hij in staat is om daar bij het kaboutervoetbal te gaan kijken. Het is niet anders.
Er worden nog een aantal foto’s van Arie genomen en nemen afscheid van een oud ONA speler die met veel plezier op zijn ONA periode terugkijkt. Hij wenst alle ONA mensen het allerbeste toe.
H. van Driel
A. de Wit
H. van Welzen
N.B.
Het verslag van de wedstrijd ONA-Wassenaar uit 1955 en het verslag van de bekerwedstrijd Feyenoord-ONA uit 1956 kunt u vinden op de website van GoudaNet.
Te weten:
WWW.GOUDANET.NL
Op die site van GoudaNet ga je onder het hoofdstuk “DOSSIER”, via “Sportstad”, “Voetbal” en “ONA” naar de verhalen van Cor van der Kley, Siem de Jong, Piet de Gruijl, Adrie Evengroen en Henny de Jong. Verder op die pagina de verhalen van ONA uit de betaald voetbalperiode en diverse wedstrijdverslagen
