De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens

ESTO - ONA 5-1

De winterstop is eindelijk voorbij. De winterslaap bij ONA niet helaas.

Op een zonnige winterdagzondag, waarin het in de zon goed toeven was, ging de competitie weer van start. Een rommelige tijd lag achter ons. De spelers hadden de koppen bij elkaar gestoken. Er was een strak plan gemaakt met verplichtingen, waaraan iedereen zich aan zou binden, met de bedoeling er een sprankelende tweede seizoenshelft van te maken. Er waren nogal wat blessures maar de selectie is zo breed dat dit weinig invloed zo hebben, dacht men.

ESTO als eerste tegenstander, een erkende angstgegner van ONA, mocht met een wat behoudende speelstijl uiteindelijk toch geen probleem zijn. We zouden weer naar boven gaan kijken.

Trainer Theo had een wedstrijdplan gemaakt met een daarbij passende opstelling. Toen kwamen er twee spelers te laat (fietsslot blijvend op slot door het ”IJS”!, een te tijdrovend ontbijt!!) en mochten (de zelfbepaalde regels!!) niet starten.

De verjaardagstaart van Gert de leider smaakte iets minder goed, maar in de bus was de stemming toch redelijk ontspannen. Na de warming up werden de plannen nog eens aangescherpt. Tegenstander vast zetten, vanaf 15 meter over de middellijn, niet bang zijn voor persoonlijke duels. Bij balbezit rustig opbouwen en de lange bal alleen als er ruimte lag gebruiken. Compact blijven spelen. Veel bewegen en geen nodeloze eenmansdemonstraties. Gegoochel in de kleine ruimte vermijden en met loopacties ruimte zoeken.

De wedstrijd.

Een zeker niet gretig ONA gaat de slag in met een stevig spelend en fel op de bal zittend ESTO. De leiding berust bij een scheidsrechter die alleen fluit bij vallende spelers. Verder is voetbal een mannelijk sport. Het vallen beheerst ESTO echt beter en dat geeft voordelen, zonder dat de scheids bewust fouten maakt. Het maakt wel een zielige indruk. Geheel passend bij de wedstrijd. De verdediging van ONA speelt te slap. De aanval speelt slordig en dom. Zo nu en dan zien we een aardige combinatie er zijn soms kansen, maar schieten, 'ho maar'.

Onze technici in het aanvalsgedeelte willen doorcombineren tot ze binnen de vijf meter zijn. Komen ze daar soms dan geven ze zachte slappe aaitjes aan de bal. De verdediging denkt: "We wachten wel tot de bal weer onze kant opkomt." De aanval denkt, zo moeilijk is het verdedigen tegen deze ijverige wat houterige ploeg toch niet, dus rustig aan terug lopen. Gevolg, het veld wordt veel te groot. Er vallen gaten. Er komen kansen.

Na 25 minuten is het 2-0 (een penalty, matig momentje van de keeper, door een misverstand binnen het centrale duo). Er gaat een aanvaller (een van de dartelende dwergen zonder doel) af en er komt een slot op de deur bij. Een aardige voorzet wordt door ESTO in eigen doel geschoten en er lijkt weer perspectief te zijn. 2-1. ONA wordt een beetje wakker. Twee 10O% kansen worden vermorst. De scheids trekt geel voor een van ons en dreigt met een tweede. De rust valt en de gele kaarter wordt vervangen door de ontbijtman.

In de rust wordt het thema "Erop en er Over" geïntroduceerd. Dat helpt, na de rust is ONA een kwartier lang volledig de baas! Maar kansen die bij blaasvoetbal benut zouden worden, worden gemist... En volgens de bekende wet wordt het 3-0 na een oliedomme onderschepte dieptepass.

Een getergde middenvelder ziet een bal waar hij niet is, en schopt een tegenstander omver. Een liggende speler dus en rood. Met tien tegen elf wordt het in deze vorm een vrij uitzichtloze missie. Het wordt nog erger als onze jonge rechtsback, die na een aantal forse aanslagen overleefd te hebben, van dichtbij een zeer hard schot tegen het hoofd krijgt. Hij is een tijdje groggy, maar wil door. Tien minuten later valt hij neer zonder dat er iemand in de buurt staat. Hij is even out, maar trekt snel weer bij, na enige snelle medische controles wordt hij per auto naar het ziekenhuis vervoerd. (GELUKKIG BLIJFT HET BIJ DE DIAGNOSE HERENSCHUDDING).

De geest was nu helemaal uit de ploeg en ESTO mocht nog tweemaal scoren. 5-1.

Een treurigstemmend resultaat. Het wordt tijd dat we beseffen dat we niet het wonderelftal hebben dat we dachten. De selectie bezit vele kwaliteiten, maar het vermogen (of de wil??) om met- en voor elkaar tot het uiterste te gaan ontbreekt tot nu toe.

Als iedereen nu een keertje bij zichzelf en niet bij de buurman begint, als het om kritiek gaat, wordt het misschien nog iets.

We hebben nog een half seizoen om te situatie te veranderen.

ONA bestaat dit jaar 100 jaar! Dat schept verplichtingen. Gewoon beginnen met op tijd op de training te komen op dinsdagavond. En de afspraken nog eens goed te herlezen. Het kan zomaar zijn dat er iets in staat dat je nog niet goed opgevallen is.

Het is een vol a4tje, dat is wel veel voor deze korte berichtentijd.

Dit relaas heeft niet veel van een wedstrijd verslag, maar het leek me gepast om deze gemeenschappelijke ellende niet aan personen op te hangen.

JANO