De bekerdroom, die eindigde met de gifbeker

's-Gravenzande 1 - ONA 1 8-0

Er zijn dingen in het leven, die je liever onbesproken laat. Maar de eerlijkheid gebiedt je soms er toch over te spreken. Daarom nog een kort relaas over het einde van ons bekeravontuur dit jaar.

Om te beginnen met het goede. ONA kwam bij de laatste 32, een unicum! Minder opwekkend was de tegenstander: De ambitieuze hoofdklasser 's-Gravenzande, die onder meer in deze competitie Jodan Boys met 5-1 oprolde.
We moesten dus aan de bak.

In de bus waarin de reis naar het Westland werd gemaakt zaten we naast de staf, Brendan L en de Degenkampjes (Hulde) met een vijftiental spelers. Van vier ervan - rond en onder de 17 - hadden we de ouders moeten vragen of ze wat later thuis mochten komen.

Kortom, een bus met als logo “wie de jeugd heeft, heeft de toekomst” (gelukkig was de jeugdvoorzitter bij de wedstrijd aanwezig). Er ontbraken 10 potentiële basisspelers, waarvan 7 geblesseerd, de rest door werkomstandigheden..

Maar we hebben een brede selectie en talentvolle jeugd bij ONA en mensen uit de Korte Akkeren laten zich niet zomaar slachten. De stemming was goed en de sportmaaltijd in de bus (dank aan het Van Staveren collectief) was verantwoord samengesteld.

Het sportcomplex in 's-Gravenzande was indrukwekkend. 30 kleedkamers 12 velden, een ingebouwd fysiotherapie bedrijf, een professionele fitnessruimte, etc etc. Het hoofdveld (nog beter dan Veld 4 - daar trainde de JO15-1) was maximaal. Echt gras, zoals het hoort. Goed licht. Aardige mensen.

Alles heel prettig dus. Het was leuk er te komen.

Als ik nu kon vervolgen met het” Wonder van het Westland” zou dit verslagje een juichkreet worden. Maar dat was niet het geval helaas. Het is nooit een wedstrijd geworden.

ONA werd overklast door een technisch vaardige ploeg met veel, heel veel lengte, veel snelheid en 100% aan lopende spelers. Ieder een in de ruimte. Men stond niet vrij, maar liep vrij of werd vrijgespeeld. ONA werkte hard maar liep voortdurend achter de feiten aan. Het was in feite een goede weerstandstraining.

Na 20 minuten was het al 4-0. Tweemaal een op zijn ONA’s aangepakte tegencorner (het oude beeld van vroeger was weer even terug) en twee velddoelpunten.

's-Gravenzande bleef doordrukken maar onze ploeg herpakte zich en tot de rust hield de verdediging met soms een beetje kunst- en vliegwerk stand. De halfzieke Erik hield zijn goal schoon.

In de rust probeerde de medische staf Erik wat meer rust in de maag te geven. Maar na een opleving na rust bleef het keepen een pijnlijke zaak voor hem (helaas hadden we door omstandigheden geen tweede keeper aan boord).

Na rust konden we het lange tijd dicht houden. Een drietal wonderbaarlijke! reddingen van Erik waren daar voor nodig. Tot een kwartier voor tijd bleef het 4-0. Net toen we dachten: ”desastreus begin, maar toch een verdienstelijk resultaat” sloeg het noodlot toe.

De tegenstander combineerde de zestien in, een van de spelers liep hinderlijk buitenspel en er werd gescoord. Onder protesten, maar de scheids was een altijd gelijk hebbend type. Een onfeilbare met ster.

Bij ONA dachten de aanvallers: "We moeten er toch nog eentje maken." De dribbel acties staken de kop weer op en na drie snelle spelovernames was het 8-0.

De Eindstand.

Uitgebekerd noemen ze dat.

We hadden liever doorgebekerd, maar we werden afgedroogd.

In de busreis terug was de stemmig gelaten. We hadden er meer van kunnen maken. Aan de inzet lag het niet. Maar met vechtlust alleen win je tegen zo’n tegenstander niet, dat bleek.

Het positieve is, dat er jeugd is die op de deur klopt. Het is wel te hopen dat voor het begin van de derde periode de ziekenboeg vrijwel leeg is. Anders wordt het wel een heel moeilijk jubileumseizoen.
We blijven hopen.

Zondag ROAC.
Geen misselijk team.
Zoals het nu uit ziet met een gezond doorspoelde Erik.

JANO