Een dolend elftal verdwaalt in de storm

ONA-HVV 1-3

Een uitje voor de selectie. Karten in een vriendelijke omgeving. Het is gezellig in de bus terug en de heren roepen: “Wat er ook gebeurt. We willen spelen morgen. "We zullen eindelijk weer eens laten zien wat voor een eenheid we zijn. We gaan punten verdienen." Je krijgt dan als trainer het gevoel denk ik, dat je zo’n gelegenheid moet aanpakken om de swung er weer in te krijgen.

Bij terugkomst hoor je dan dat je Zaterdaghulp in bange dagen, zijn gele kaarten totaal met twee uitgebreid heeft en weer vroeg in zijn burgerplunje stond. Jammer. Je voegt een talentvolle jongeling toe en met de slogan : "Geen storm of regenvlaag zo sterk, dat hij de strijdvlam dooft", wijk je van je moerassig veld uit naar het, vol in de wind liggende, kunstgrasveld. Je moet het ijzer smeden als het heet is, zeggen ze dan.

Dikwijls verandert de moed van de avond, in de onzekerheid van de morgen, Maar dat is bij ONA niet zo. Bij de bespreking zie je concentratie op de gezichten. Het strijdplan is duidelijk. We gaan werken voor de winst.

Het begint goed. Aanvoerder Mike wint de toss en we spelen eerst met de schuin over het veld jagende storm mee. De regen gaat liggen. De wind wakkert aan. ONA start gretig. Slaagt er een korte tijd in onder de wind door te spelen en krijgt snel na goed werk van Jef V en Georgio P de bal bij Jaouad el J, die zijn onhandige verdediger uitspeelt en fraai scoort 1-0 na 3 minuten. Vreugde alom.

Is dit de opmaat naar een overtuigende overwinning? Het ziet er een kwartier lang naar uit. ONA is sterker, verliest nogal eens een bal maar herovert hem ook weer snel. De wind is wel baas, maar we spelen mee. Richard K zet, nu wel gezien, dank je Didier, Mark met een steekpass vrij voor de keeper maar tot schieten komt het niet.

Na 20 minuten gaat het tij langzaam kenteren. HVV krijgt meer vat op de omstandigheden en houdt het veld veel breder dan ONA, dat meer en meer trechtervoetbal gaat spelen. Bovendien wordt het speelveld steeds langer en ontstaat er een gapend gat op het middenveld. ONA valt zeer slordig aan en heeft voortdurend balverlies, terwijl men met veel mensen voor de bal staat.

De verdediging krijgt het onnodig zwaar, omdat de aanvallers meer schuld bij vriend en vijand zoeken dan elkaar te helpen.

Scheldend terug wandelen bij een counter werkt niet positief.

Erik en Joeri grijpen bij moeilijke situaties een paar keer goed in maar bij een scherp draaiend schot van links kan Erik de bal nog wel wegslaan, maar de verdedigers staan bewonderend te kijken naar de spits die de draaiende bal controleert en koel intikt 1-1.

Het tegendoelpunt werkt niet als een stimulans, maar als een mokerslag. ONA blijft onsystematisch spelen Niemand houdt zijn positie en de irritaties nemen toe. Natuurlijk is het vervelend dat de directe tegenstander van Jaouad in zijn jeugd te veel aan het handje van zijn ouders gelopen heeft en Jaouad nog steeds bij de arm grijpt als hij een duel verliest, maar het is niet handig om opzichtig van je af te slaan. Dat kan de scheidsrechter niet ontgaan en levert uiteindelijk zelfs bij onze niet kinderachtige scheids, een vermaning en uiteindelijk geel op.

ONA brengt voor de goal niets meer en de counters van HVV worden steeds gevaarlijker. Tien minuten voor rust is het raak en snel uitgevoerde counter leverde een prachtige aanval, die bekroond werd met een zuiver schot. Voor Erik was er geen redden aan deze keer 1-1. Met een rommelig spelbeeld waar de windvlagen voor de enige fraaie balbewegingen zorgden gingen we naar de rust.

In de rust zeeg een uitgeblust ogend team op de banken neer. Trainer Theo maakte duidelijk dat hij het team nog te jong achtte voor wandelvoetbal. Er moest vanuit de eigen positie gespeeld worden.

Het was logisch dat ONA feller op de bal moest zitten. De kritiek op de medespeler moest vervangen worden door hulp aan-. Gewoon woorden die nodig zijn om een dolend team een uitweg te wijzen.

Toen we het veld weer in gingen werd de windkracht langzamerhand wat minder. Dat leek een opsteker maar bleek het niet te zijn. Dat er niet hard gewerkt werd kan niet gezegd worden. Maar de samenhang ontbrak totaal. En ONA had geen greintje geluk. Alles viel net verkeerd. Het was om wanhopig van te worden. Jammer was dat onze ploeg zich bezondigde aan harde reacties op de wat hautaine houding van sommige HVV-ers. Daar moet je de schouders over ophalen. Het is een teken van geestelijke armoede bij sommige welgestelden. Het haalt je uit je spel en dat is het doel van het spelletje.

Met voetbal had de rest van de wedstrijd niets te maken. Nino van O kwam de al met licht rugklachten gestarte Jeffry vervangen. De pijn belemmerde hem te erg. Een kwartier voor tijd moest Richard een rare draai maken om een bal te controleren. Hij voelde een knapje in de lies en is de volgende op de blessurelijst die net na de terugkomst van Anouar CH, een van de beteren vandaag, iets korter geworden is. Didier Klip verving hem.

Maik Z, geen schim van de verdediger van anders vandaag, werd ook nog gevloerd. Colla ging warm lopen, maar Maik beet zich door de pijn heen.

Tussendoor had HVV nog een goal gemaakt die de uitslag nog duidelijker maakte, 1-3. Het was een wedstrijd waarin het enige positieve dat er over de ONA ploeg te melden is : “Al ontbraken de krachten, toch moet de goede wil geprezen worden”. Al had ONA nog een uur mogen doorvoetballen. Een goal zou er niet gemaakt zijn. Zo’n wedstrijd was het. Een verdiende nederlaag.

Er dreigen sombere tijden in dit feestjaar voor ons vlaggenschip. Voorlopig voorlaatste. Het is te hopen dat de drie punten in mindering kwestie naar recht en billijkheid wordt opgelost. Maar erg veel worden we daar nog niet door geholpen. Als alle ego’s en onlustgevoelens nu eens overboord gegooid worden en alle krachten die er zijn, gericht worden op samen het jubileum seizoen uiteindelijk goed af te sluiten, kan het nog best wat worden.

Maar dan moeten we wel NU beginnen.

JANO